رسول عشق

آماده ام به دست غمت پرپرم کنی
این رسم عشق نیست که غم پرورم کنی
تا کولی وجود من آواره ات شود
خاک هزار فاجعه را بر سرم کنی
در من خیال و خاطره آتش گرفته اند
ابری شو و ببار که خاکسترم کنی
ای برکهء خیال! چرا سعی می کنی
هر شب در عمق خاطره غوطه ورم کنی؟
آرامش وجود تو ایجاب می کند
در بسترت بریزی و نیلوفرم کنی
من هیچ وقت عاشق خوبی نبوده ام
شاید از این به بعد تو عاشق ترم کنی!
وقتی که «بودن تو» برایم «رسالت» است
این کار ساده ایست که پیغمبرم کنی
احساس می کنم که کم آورده این غزل
چیزی شبیه معجزه تا باورم کنی