روزنوشت 2

هوالمحبوب

در چند روز گذشته که آلودگی هوای تهران از حد مجاز بسیار بسیار فراتر رفته بود خیلی ها از سوزش چشم و خشکی گلو شاکی بودند و تقریباً همه متفق القول بودند که آلوده بودن هوا روی سیستم های تنفسی و عصبی آنها اثر نامطلوب گذاشته است. اما نکته جالب اینجاست که من در این چند روز اصلاً احساس ناراحتی نمی کردم! این حالت چند دلیل می تواند داشته باشد:
1.به دلیل تردد بیش از حد در مرکز شهر آلوده تهران، بدن من در مقابل افزایش آلاینده ها در محیط مقاوم شده است!
2.بطور کلی اگر انسان به مسئله ای اهمیت ندهد، متوجه آن هم نخواهد شد چه برسد به اینکه از آن مسئله آسیب هم ببیند!
3.گریه کردن چشم و ریه انسان را در مقابل افزایش آلودگی هوا مصون می کند!

براساس همین نتایج پیشنهاد می کنم مردم شهر تهران به خصوص بیماران قلبی ریوی و کودکان جهت بالابردن ضریب ایمنی بدن خود این کارها را انجام دهند:
1.تردد هرچه بیشتر در مرکز شهر برای عادت کردن به استنشاق هوا آلوده.
2.اهمیت ندادن به آلودگی و در سطح گسترده تر اهمیت ندادن به سلامتی.
3.گریه کردن.